همیشه رایمند رو مثل یه خانواده دیدم، یه کانون گرم و امن ؛ حسی که همواره تلاش کرده ام مراجعینمون هم داشته باشن. راستش خیلی وقته که کلینیک رایمند برای من و همکارام و مراجعین تبدیل شده به جای دنج که میشه تو روزای سخت و اتفاقات بد بهش پناه برد و باهاش دلگرم بود. خانواده ای که از تولدش بیش از دوازده سال میگذره، دوازده سالی که توش فراز و نشیب های زیادی بود، همکارانی که یه روزی توی جمع این خانواده بودن ولی مهاجرت کردن والان جاهای دیگه دنیا مشغول به کار و زندگی هستن، همکارانی که با ما بودن و الان دیگه بین ما نیستن ولی هنوز یادشون تو خاطره رایمند مونده، همکارانی که رفتن شهرهای دیگه ولی هر وقت میان اصفهان، حتما به خانواده قدیمی شون سر می زنن و کسانی که این دوازده سال با رایمند موندن و هنوز هم متعلق به این خانواده هستن.
این خانواده هر روز بزرگ تر و پویا تر میشه، هر روز اعضای جدیدی بهش اضافه می شن، مراجعین جدید، درمانگران جدید، اتفاقات جدیدو خاطرات جدید… اما تنها چیزی که توی رایمند هر روز قدیمی تر و ارزرشمند تر میشه، خاطرات این دوازده سال هست. از نظر من، توی رایمند هر چیزی یه صندوقچه خاطراته، به هر جای کلینیک که نگاه میکنم خاطره ای است از خوشحالی ها، ناراحتی ها، روزهای خوب و یا سخت، لحظاتی که مراجع حالش بد بوده و زار زار گریه کرده، لحظاتی که حالش خوب بود و قهقهه زده و خندیده… توی کلینیک رایمند، همه چیز خاطره سازه، درست مثل یه صندوقچه قدیمی، مثل یک دفترچه خاطرات مونده ته کمد، مثل جعبه کارت پستال های بچگی…
کلینیک رایمند الان داره دهه دوم عمرش رو سپری میکنه، الان دیگه از دوران کودکی خارج شده و شبیه یه نوجوان شده. پر غرور، پر هیجان، چابک و مدعی… نوجوانی که خاطرات کودکیش رو همیشه به یاد داره و فراموش نمیکنه چطور بزرگ شده و پر و بال گرفته و امیدواره به آینده. به روزی که بزرگ تر بشه، قوی تر بشه و بتونه کاراهای مهم تر و بزرگ تری بکنه.
کلینیک رایمند به اعضاش افتخار میکنه، به مراجعینش افتخار میکنه، به همکارانش افتخار میکنه، به بالندگی و رشدش افتخار میکنه و همه این ها مدیون مراجعینی هست که همیشه به کلینیک رایمند، لطف داشتن و دارن.